Πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι μας συμβαίνει. Δεν ξέρουμε γιατί νιώθουμε μπερδεμένοι, στεναχωρημένοι ή λυπημένοι. Είναι όμως αυτό αλήθεια; Ποιος δε γνωρίζει αυτό που του συμβαίνει; Στην πραγματικότητα όλοι γνωρίζουμε τι μας συμβαίνει και γιατί. Απλώς δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε αυτό που μας απασχολεί;

Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα ένα θεατρικό έργο που με έβαλε σε πολλές σκέψεις και γι’ αυτό αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας. Ένα κυνηγημένο κορίτσι από τους «κακούς» φτάνει σε μια μικρή απομονωμένη πόλη για να βρει καταφύγιο. Οι κάτοικοι φτωχοί και πολύ απομονωμένοι. Στην αρχή είναι διστακτικοί, αλλά αποφασίζουν να την δεχτούν. Αυτή, μια φωτεινή κοπέλα και καλοσυνάτη, προσπαθεί να τους το ανταποδώσει βοηθώντας τους στις δουλειές τους. Όσο δούλευε γι’ αυτούς, τόσο αυτοί ήταν πιο απαιτητικοί.

Πολλά ακούγονται τις τελευταίες μέρες για την ευθύνη του ανθρώπου, της κοινωνίας και της πολιτείας… Ας δούμε τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία και να μιλήσουμε για την ανοχή. Πόσοι ξέρετε τι σημαίνει ανοχή; Πόσοι ξέρετε πως, παρόλο που η κοινωνία και η οικογένεια έχει μάθει τους ανθρώπους «να ανέχονται», η ανοχή έχει καταστροφικές επιπτώσεις στη ζωή μας, αλλά και στην κοινωνία;