Πολλά ακούγονται τις τελευταίες μέρες για την ευθύνη του ανθρώπου, της κοινωνίας και της πολιτείας…
Ας δούμε τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία και να μιλήσουμε για την ανοχή. Πόσοι ξέρετε τι σημαίνει ανοχή; Πόσοι ξέρετε πως, παρόλο που η κοινωνία και η οικογένεια έχει μάθει τους ανθρώπους «να ανέχονται», η ανοχή έχει καταστροφικές επιπτώσεις στη ζωή μας, αλλά και στην κοινωνία;
Ανέχομαι σημαίνει δεν αντιδρώ σε κάποιον ή κάτι που μου προκαλεί ενόχληση, δυσφορία ή αγανάκτηση, υπομένω, αντέχω. Ακόμα σημαίνει παραβλέπω ηθελημένα. (Λεξικό Τρανταφυλλίδη)
Πώς αυτή η στάση της ανοχής δημιουργεί μακροπρόθεσμα προβλήματα στη ζωή του καθενός αλλά και του κοινωνικού συνόλου;
Εδώ και πολύ καιρό έχει χαθεί το κριτήριο με το οποίο σκεφτόμαστε. Έχει χαθεί το ερώτημα: Τι συμβαίνει γύρω μου; Τι μου συμβαίνει; Εγώ τι πιστεύω γι’αυτό; Αν διαφωνώ, τι κάνω γι’ αυτό;
Παρατηρώ πως οι άνθρωποι περιφέρονται ζώντας μηχανικά ή και τυχαία. Ό,τι τους δίνουν το δέχονται, όπως κακής ποιότητας φαγητό, κακή συμπεριφορά με αγένεια, κακές υπηρεσίες, χωρίς να θέτουν όρια για να προστατεύσουν την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά τους. Δεν έχουν απαιτήσεις από κανέναν ούτε από τον ίδιο τους τον εαυτό…Γι’ αυτό πέφτουν στη χειμερία νάρκη της αδράνειας και της αδιαφορίας. Δεν σκέφτονται καν ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά μπορεί να τους εγκλωβίσει σε ένα αδιέξοδο, χωρίς επιστροφή.
Πώς συμβαίνει αυτό; Όταν ανεχόμαστε μια κακή συμπεριφορά χάνουμε την επαφή με τον εαυτό μας. Παύουμε να είμαστε εμείς και γινόμαστε αυτό που οι άλλοι επιδιώκουν να χειραγωγήσουν. Γινόμαστε έρμαιο μιας ζωής που οι άλλοι έχουν αποφασίσει, χωρίς αποδοχή, χωρίς σεβασμό και αγάπη… Και ο εαυτός μας αντιδρά, φωνάζει, κάνοντας το σώμα να πονά και να αρρωσταίνει. Κι εμείς επιμένουμε να ανεχόμαστε και βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά στη θλίψη μας, νιώθοντας αδικία και εγκατάλειψη.
Από την άλλη πλευρά, όταν ανεχόμαστε συμπεριφορές ή αστοχίες που συμβαίνουν στο πολιτικό, στο εργασιακό περιβάλλον ή στο κοινωνικό, θεωρώντας ότι αν τα ανεχτούμε και κλείσουμε τα μάτια και το στόμα μας, θα μπορέσουμε να διασφαλίσουμε την ηρεμία και την ισορροπία στη ζωή μας.
Δυστυχώς, αυτό είναι ένας μεγάλος μύθος! Όσο ανεχόμαστε, όσο κλείνουμε τα μάτια σε μια ζωή που δε μας αξίζει τόσο η ζωή θα μας τιμωρήσει…Είναι ο νόμος της φύσης που κανένας δεν μπορεί να τον υπερβεί ούτε και να τον παραβλέψει.
Κι έτσι έρχονται τα δυστυχήματα, οι καταστροφές και οι διαλυμένες ζωές. Έτσι οι άνθρωποι θυμώνουν και επιτίθενται. Κι αυτό που οδηγεί; Μάλλον στο πουθενά και σε ένα φαύλο κύκλο, αφού κανένας δε θέλει να σκεφτεί, να προσπαθήσει και να αντισταθεί.
Κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί πως η ανοχή είναι ανευθυνότητα. Γιατί ανήθικο και κακό δεν είναι μόνο αυτό που κάνεις, αλλά και αυτό που ΔΕΝ κάνεις!
Μπορεί να μην σκότωσες έναν άνθρωπο, αλλά αν δεν βοηθήσεις κάποιον πληγωμένο και πεθάνει, έχεις συμβάλλει στο θάνατό του.
Καταλαβαίνετε λοιπόν πως όλοι είμαστε υποχρεωμένοι να μην ανεχόμαστε τα κακώς κείμενα της ζωής μας, αλλά και της κοινωνίας; Καταλαβαίνετε πως πρέπει να γνωρίζετε εσείς ποιοι είστε και τι πιστεύετε ότι αξίζετε; Καταλαβαίνετε πως πρέπει να διεκδικήσετε την ευγένεια, την ασφάλεια και το μέλλον σας;
Για να το διεκδικήσετε όμως χρειάζονται επιχειρήματα και δυνατότητα να υποστηρίξετε το διάλογο.
Χρειάζεται εμείς να έχουμε εξελιχθεί ως άνθρωποι και μέσω της δικής μας στάσης ζωής και συμπεριφοράς να δώσουμε το παράδειγμα… Να πάψουμε να ανέχομαστε τη στασιμότητα και τη δυστυχία στης ζωή μας και να πάρουμε την ευθύνη του εαυτού μας. Δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους! Χρειάζεται να υπερασπιζόμαστε το σωστό, αρκεί να το εντοπίσουμε.
Γιατί το σωστό υπάρχει και προασπίζεται από τους κανόνες της οικογένειας, της κοινωνίας και τους νόμους. Αυτοί δημιουργούν το πλαίσιο για να υπάρχει ασφάλεια, ισορροπία και αρμονία στη ζωή μας.
Συνεπώς ανέχομαι σημαίνει είμαι ανεύθυνος απέναντι στον εαυτό μου και στους άλλους.
Έχω ευθύνη σημαίνει ξέρω πιο είναι το σωστό και έχω το θάρρος να το υπερασπιστώ.
Και τότε θα αποκτήσετε τις συνθήκες που σας αξίζουν και μια ζωή που ονειρεύεστε!
Και μην ξεχνάτε: Αυτό χρειάζεται δράση και πολλή δουλειά!
