Έχετε αναρωτηθεί τι σημαίνει να είμαι καλός άνθρωπος; Καλός άνθρωπος είναι αυτός που έχει καλοσύνη στην καρδιά του και θετικά συναισθήματα για τους άλλους. Δεν κοροϊδεύει, δε ζηλεύει και δεν έχει εμπάθεια. Χαίρεται με τη χαρά του άλλου και τρέχει να βοηθήσει ή να συμπαρασταθεί στη λύπη του.
Ξέρεις γιατί είσαι μόνος; Γιατί αισθάνεσαι μόνος; Γιατί τίποτα δε σε ευχαριστεί και νομίζεις ότι δεν έχεις τίποτα να μοιραστείς με τους άλλους;
Είναι γνωστό ότι μέσα μας ζει ο καλύτερος δάσκαλος, η εσωτερική φωνή που μας μαλώνει, μάς κάνει πιο προσεκτικούς, μάς παρακινεί ή μάς αποτρέπει. Βέβαια, υπάρχει η πιθανότητα να μην γνωρίζουμε την εσωτερική μας φωνή ή να μην την ακούμε, γιατί ο εγωισμός μας είναι τόσο μεγάλος που μας κάνει… κουφούς!
Πολλές φορές οι άνθρωποι αναρωτιούνται, γιατί δεν είναι ευχαριστημένοι και γιατί δε νιώθουν ευτυχία για όσα έχουν καταφέρει. Ο άνθρωπος, όταν δεν έχει βρει τον εαυτό του, δεν μπορεί να αισθανθεί ικανοποιημένος και δεν μπορεί να βρει το σκοπό της ζωής του.
Οι τελευταίες μέρες με τα βουνά να φλέγονται γύρω μας είναι δραματικές. Πόσο ακόμα ο άνθρωπος θα καταστρέφει το περιβάλλον γύρω του; Πόσο θα αγνοεί το γεγονός ότι το δάσος και ο ίδιος έχουν την ίδια αξία στον κόσμο αυτό;
Πολλές φορές, σε όποια ηλικία κι αν βρισκόμαστε, πιάνουμε τον εαυτό μας να διστάζει να πει αυτό που θέλει, να επιλέξει αυτό που έχει ανάγκη και να διεκδικήσει αυτά που του αναλογούν, αφήνοντας τους άλλους να επιλέξουν για μας ή ακόμα και να ορίσουν το μέλλον μας.
Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν πολλά άσχημα συμβάντα στην κοινωνία, όπως οι επιθέσεις πολιτών εναντίων συμπολιτών τους και πολλά άλλα. Είναι καιρός τώρα που ακούγεται η άποψη «ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος». Μια άποψη που έχει εδραιωθεί και έχει γίνει πεποίθηση με αποτέλεσμα να μας έχει οδηγήσει σε οδυνηρές συνέπειες σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο.
Πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι μας συμβαίνει. Δεν ξέρουμε γιατί νιώθουμε μπερδεμένοι, στεναχωρημένοι ή λυπημένοι. Είναι όμως αυτό αλήθεια; Ποιος δε γνωρίζει αυτό που του συμβαίνει; Στην πραγματικότητα όλοι γνωρίζουμε τι μας συμβαίνει και γιατί. Απλώς δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε αυτό που μας απασχολεί;
Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα ένα θεατρικό έργο που με έβαλε σε πολλές σκέψεις και γι’ αυτό αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας. Ένα κυνηγημένο κορίτσι από τους «κακούς» φτάνει σε μια μικρή απομονωμένη πόλη για να βρει καταφύγιο. Οι κάτοικοι φτωχοί και πολύ απομονωμένοι. Στην αρχή είναι διστακτικοί, αλλά αποφασίζουν να την δεχτούν. Αυτή, μια φωτεινή κοπέλα και καλοσυνάτη, προσπαθεί να τους το ανταποδώσει βοηθώντας τους στις δουλειές τους. Όσο δούλευε γι’ αυτούς, τόσο αυτοί ήταν πιο απαιτητικοί.
Η τελευταία εβδομάδα ήταν πολύ τραγική με το δυστύχημα στα Τέμπη, πράγμα που τρομοκράτησε τους γονείς, θύμωσε τους νέους και εύχομαι να προβλημάτισε την κοινωνία. Το τραγικό αποτέλεσμα είχε δυστυχώς μακροχρόνιες αιτίες… Ποιος όμως ήθελε να τις δει;
