Ξέρεις γιατί είσαι μόνος; Γιατί αισθάνεσαι μόνος; Γιατί τίποτα δε σε ευχαριστεί και νομίζεις ότι δεν έχεις τίποτα να μοιραστείς με τους άλλους;
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών που αποκαλύπτουν όλο και πιο τραγικές οικογενειακές ιστορίες , μας προκαλούν να σκεφτούμε πως ο ρόλος του γονέα είναι πιο σημαντικός και επιτακτικά πιο υπεύθυνος από ποτέ. Η βία των ανηλίκων έχει φτάσει σε απίστευτα επίπεδα, η κακοποίηση των παιδιών και των εφήβων επίσης, οι καταχρήσεις σε αλκοόλ των εφήβων και των νέων, όπως και η απίστευτη αύξηση των ναρκωτικών ουσιών, έχουν ξεπεράσει κάθε όριο.
Οι τελευταίες μέρες με τα βουνά να φλέγονται γύρω μας είναι δραματικές. Πόσο ακόμα ο άνθρωπος θα καταστρέφει το περιβάλλον γύρω του; Πόσο θα αγνοεί το γεγονός ότι το δάσος και ο ίδιος έχουν την ίδια αξία στον κόσμο αυτό;
Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν πολλά άσχημα συμβάντα στην κοινωνία, όπως οι επιθέσεις πολιτών εναντίων συμπολιτών τους και πολλά άλλα. Είναι καιρός τώρα που ακούγεται η άποψη «ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος». Μια άποψη που έχει εδραιωθεί και έχει γίνει πεποίθηση με αποτέλεσμα να μας έχει οδηγήσει σε οδυνηρές συνέπειες σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο.
Πολλά ακούγονται τις τελευταίες μέρες για την ευθύνη του ανθρώπου, της κοινωνίας και της πολιτείας… Ας δούμε τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία και να μιλήσουμε για την ανοχή. Πόσοι ξέρετε τι σημαίνει ανοχή; Πόσοι ξέρετε πως, παρόλο που η κοινωνία και η οικογένεια έχει μάθει τους ανθρώπους «να ανέχονται», η ανοχή έχει καταστροφικές επιπτώσεις στη ζωή μας, αλλά και στην κοινωνία;
Εστία: ο όνομά της σημαίνει «οίκος και εστία» δηλαδή το σπίτι και οι ένοικοι του. Στην αρχαία εποχή, εστία ήταν η φωτιά που έκαιγε στο κέντρο του σπιτιού στη οποία φτιαχνόταν το φαγητό και γίνονταν οι συγκεντρώσεις των μελών της οικογένειας. Σήμερα υπάρχει εστία; Υπάρχει χώρος και χρόνος για επικοινωνία των ανθρώπων που «συγκατοικούν» ακόμα κι αν έχουν δεσμούς αίματος;
Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί πώς αισθάνονται τα παιδιά που βρίσκονται μόνα τους στο σπίτι, όταν εμείς οι μαμάδες πάμε για δουλειά; Τα παιδιά δεν παίζουν ποτέ ελεύθερα έξω και δεν έχουν ποτέ ελεύθερο χρόνο να ηρεμήσουν, να παίξουν, να ονειρευτούν.
Πόσοι από μας ξέρουμε να λέμε όχι σε όσα δε θέλουμε να κάνουμε ή να είμαστε; Γνωρίζουμε πόσο ευεργετικό για τον εαυτό μας και τη ζωή μας να γνωρίζουμε πώς να προστατευόμαστε; Οι άνθρωποι όταν λένε «όχι» σημαίνει ότι βάζουν όρια. Τα όρια που θα τους διασφαλίσει την ηρεμία και την ψυχική υγεία τους.
Η αποδοχή παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Την έχουμε ανάγκη από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Κάθε άνθρωπος παίρνει δύναμη, όταν αισθάνεται αποδοχή και πληγώνεται όταν βιώνει το αντίθετο. Βέβαια, το να σε αποδέχονται οι άλλοι έχει πολλές παραμέτρους. Το ζήτημα είναι ότι επιδιώκω την αποδοχή και συμβιβάζομαι ή επιλέγω να αποδεχτώ εγώ τον εαυτό μου και να διατηρήσω την αυτονομία μου, πνευματική και ψυχική;
Έχετε ακούσει αυτή τη φράση; Έχετε νιώσει η καρδιά σας να πετάει από συγκίνηση; Έχετε αισθανθεί το «βάρος» της καρδιάς σας, όταν διανύετε μια δύσκολη περίοδο και όταν αντιμετωπίζετε δύσκολες καταστάσεις; Έχετε αντιληφθεί ότι τα χρόνια έχουν περάσει, ότι έχετε μεγαλώσει; Πώς νιώθετε;
Copyright 2021 by Κleoniki Pantazi. All rights reserved | Πολιτική Απορρήτου
