Σε πολλές συνεδρίες παραπονιούνται ότι οι άλλοι δεν τους καταλαβαίνουν, δεν αισθάνονται τις ανάγκες τους, με αποτέλεσμα αυτοί θυμώνουν, να στεναχωριούνται και άλλοτε να απελπίζονται. Το παράπονο τους αυτό από που πηγάζει; Γιατί οι άνθρωποι στις μέρες μας αισθάνονται ένα μόνιμο παράπονο; Γιατί βρίσκονται σε μια ρουτίνα που τους στεναχωρεί και τους καθηλώνει;
Η μετά covid εποχή έφερε στο προσκήνιο πολλά από τα θέματα που αφορούν τις διαπροσωπικές σχέσεις. Ένα τεράστιο πρόβλημα που αναδύθηκε ήταν αυτό της φιλίας.Το συναίσθημα που πλανάται αυτόν τον καιρό είναι η μοναξιά. Άνθρωποι μόνοι, μικροί και μεγάλοι, αγόρια και κορίτσια, άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας. Πολλοί παραπονιούνται για το πόσο άλλαξε ο κόσμος και πολλοί σιωπηλά υποφέρουν.
Εστία: ο όνομά της σημαίνει «οίκος και εστία» δηλαδή το σπίτι και οι ένοικοι του. Στην αρχαία εποχή, εστία ήταν η φωτιά που έκαιγε στο κέντρο του σπιτιού στη οποία φτιαχνόταν το φαγητό και γίνονταν οι συγκεντρώσεις των μελών της οικογένειας. Σήμερα υπάρχει εστία; Υπάρχει χώρος και χρόνος για επικοινωνία των ανθρώπων που «συγκατοικούν» ακόμα κι αν έχουν δεσμούς αίματος;
Ένας χρόνος ακόμα φεύγει κι ένας χρόνος είναι έτοιμος να έρθει… Όλα τρέχουν γρήγορα, αλλά εμείς; Πόσο τρέχουμε και πόσο είμαστε «εδώ»; Αν κάνουμε έναν απολογισμό, τί μπορούμε να θυμηθούμε; Ποια συναισθήματα έχουμε βιώσει αυτήν τη χρονιά που πέρασε και ποιες είναι οι αναμνήσεις μας; Τι σκέψεις κάναμε και τι πετύχαμε για μας και για τους αγαπημένους μας; Ή μήπως τελικά ζήσαμε μια χρονιά «στον αυτόματο», χωρίς να θυμόμαστε πολλά και να έχουμε σκεφτεί τίποτα;
Η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων παραμένει ακόμα αγαθό και στις μέρες μας Το τελευταίο διάστημα πολλοί άνθρωποι μού εκφράζουν τον προβληματισμό τους σχετικά με τη δυνατότητα να εκφραστούν ή με τον τρόπο με τον οποίο εκφράζονται. Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και μπορεί να υπάρξει και να αισθανθεί καλά σε ένα σύνολο ανθρώπων. Αυτό το σύνολο μπορεί να είναι ο σύντροφος, η οικογένεια, οι συγγενείς οι φίλοι…
Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί πώς αισθάνονται τα παιδιά που βρίσκονται μόνα τους στο σπίτι, όταν εμείς οι μαμάδες πάμε για δουλειά; Τα παιδιά δεν παίζουν ποτέ ελεύθερα έξω και δεν έχουν ποτέ ελεύθερο χρόνο να ηρεμήσουν, να παίξουν, να ονειρευτούν.
Πόσοι από μας ξέρουμε να λέμε όχι σε όσα δε θέλουμε να κάνουμε ή να είμαστε; Γνωρίζουμε πόσο ευεργετικό για τον εαυτό μας και τη ζωή μας να γνωρίζουμε πώς να προστατευόμαστε; Οι άνθρωποι όταν λένε «όχι» σημαίνει ότι βάζουν όρια. Τα όρια που θα τους διασφαλίσει την ηρεμία και την ψυχική υγεία τους.
Η αποδοχή παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Την έχουμε ανάγκη από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Κάθε άνθρωπος παίρνει δύναμη, όταν αισθάνεται αποδοχή και πληγώνεται όταν βιώνει το αντίθετο. Βέβαια, το να σε αποδέχονται οι άλλοι έχει πολλές παραμέτρους. Το ζήτημα είναι ότι επιδιώκω την αποδοχή και συμβιβάζομαι ή επιλέγω να αποδεχτώ εγώ τον εαυτό μου και να διατηρήσω την αυτονομία μου, πνευματική και ψυχική;
Έχετε ακούσει αυτή τη φράση; Έχετε νιώσει η καρδιά σας να πετάει από συγκίνηση; Έχετε αισθανθεί το «βάρος» της καρδιάς σας, όταν διανύετε μια δύσκολη περίοδο και όταν αντιμετωπίζετε δύσκολες καταστάσεις; Έχετε αντιληφθεί ότι τα χρόνια έχουν περάσει, ότι έχετε μεγαλώσει; Πώς νιώθετε;
Όλοι έχουμε έρθει σε δύσκολες καταστάσεις. Όλοι έχουμε αισθανθεί κούραση και απογοήτευση. Όλοι έχουμε νιώσει το αδιέξοδο στη ζωή μας. Έχουμε αρρωστήσει ή αισθανόμαστε ανήμποροι να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση που μας δυσκολεύει και μας ταλαιπωρεί.
