Πολλές φορές αναρωτιόμαστε τι μας συμβαίνει. Δεν ξέρουμε γιατί νιώθουμε μπερδεμένοι, στεναχωρημένοι ή λυπημένοι. Είναι όμως αυτό αλήθεια; Ποιος δε γνωρίζει αυτό που του συμβαίνει; Στην πραγματικότητα όλοι γνωρίζουμε τι μας συμβαίνει και γιατί. Απλώς δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε αυτό που μας απασχολεί;
Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα ένα θεατρικό έργο που με έβαλε σε πολλές σκέψεις και γι’ αυτό αποφάσισα να το μοιραστώ μαζί σας. Ένα κυνηγημένο κορίτσι από τους «κακούς» φτάνει σε μια μικρή απομονωμένη πόλη για να βρει καταφύγιο. Οι κάτοικοι φτωχοί και πολύ απομονωμένοι. Στην αρχή είναι διστακτικοί, αλλά αποφασίζουν να την δεχτούν. Αυτή, μια φωτεινή κοπέλα και καλοσυνάτη, προσπαθεί να τους το ανταποδώσει βοηθώντας τους στις δουλειές τους. Όσο δούλευε γι’ αυτούς, τόσο αυτοί ήταν πιο απαιτητικοί.
Πολλά ακούγονται τις τελευταίες μέρες για την ευθύνη του ανθρώπου, της κοινωνίας και της πολιτείας… Ας δούμε τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία και να μιλήσουμε για την ανοχή. Πόσοι ξέρετε τι σημαίνει ανοχή; Πόσοι ξέρετε πως, παρόλο που η κοινωνία και η οικογένεια έχει μάθει τους ανθρώπους «να ανέχονται», η ανοχή έχει καταστροφικές επιπτώσεις στη ζωή μας, αλλά και στην κοινωνία;
Η τελευταία εβδομάδα ήταν πολύ τραγική με το δυστύχημα στα Τέμπη, πράγμα που τρομοκράτησε τους γονείς, θύμωσε τους νέους και εύχομαι να προβλημάτισε την κοινωνία. Το τραγικό αποτέλεσμα είχε δυστυχώς μακροχρόνιες αιτίες… Ποιος όμως ήθελε να τις δει;
Στη ζωή υπάρχουν εμείς και οι άλλοι. Ας αρχίσουμε από το εγώ, να περάσουμε στους άλλους για να γίνουμε εμείς. Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί ποιους ανθρώπους χρειαζόμαστε δίπλα μας; Πώς μπορούμε να επιλέξουμε τους ανθρώπους με τους οποίους θα συσχετιστούμε; Πώς μπορούμε να «αντέξουμε» τους ανθρώπους που «επιβάλλεται» να συναναστραφούμε;
Τον τελευταίο καιρό, στην μετά covid εποχή τα παιδιά δείχνουν όλο και πιο ανήσυχα, πιο προβληματισμένα… τι είναι αυτό που τους συμβαίνει;
Σε πολλές συνεδρίες παραπονιούνται ότι οι άλλοι δεν τους καταλαβαίνουν, δεν αισθάνονται τις ανάγκες τους, με αποτέλεσμα αυτοί θυμώνουν, να στεναχωριούνται και άλλοτε να απελπίζονται. Το παράπονο τους αυτό από που πηγάζει; Γιατί οι άνθρωποι στις μέρες μας αισθάνονται ένα μόνιμο παράπονο; Γιατί βρίσκονται σε μια ρουτίνα που τους στεναχωρεί και τους καθηλώνει;
Η μετά covid εποχή έφερε στο προσκήνιο πολλά από τα θέματα που αφορούν τις διαπροσωπικές σχέσεις. Ένα τεράστιο πρόβλημα που αναδύθηκε ήταν αυτό της φιλίας.Το συναίσθημα που πλανάται αυτόν τον καιρό είναι η μοναξιά. Άνθρωποι μόνοι, μικροί και μεγάλοι, αγόρια και κορίτσια, άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας. Πολλοί παραπονιούνται για το πόσο άλλαξε ο κόσμος και πολλοί σιωπηλά υποφέρουν.
Εστία: ο όνομά της σημαίνει «οίκος και εστία» δηλαδή το σπίτι και οι ένοικοι του. Στην αρχαία εποχή, εστία ήταν η φωτιά που έκαιγε στο κέντρο του σπιτιού στη οποία φτιαχνόταν το φαγητό και γίνονταν οι συγκεντρώσεις των μελών της οικογένειας. Σήμερα υπάρχει εστία; Υπάρχει χώρος και χρόνος για επικοινωνία των ανθρώπων που «συγκατοικούν» ακόμα κι αν έχουν δεσμούς αίματος;
Ένας χρόνος ακόμα φεύγει κι ένας χρόνος είναι έτοιμος να έρθει… Όλα τρέχουν γρήγορα, αλλά εμείς; Πόσο τρέχουμε και πόσο είμαστε «εδώ»; Αν κάνουμε έναν απολογισμό, τί μπορούμε να θυμηθούμε; Ποια συναισθήματα έχουμε βιώσει αυτήν τη χρονιά που πέρασε και ποιες είναι οι αναμνήσεις μας; Τι σκέψεις κάναμε και τι πετύχαμε για μας και για τους αγαπημένους μας; Ή μήπως τελικά ζήσαμε μια χρονιά «στον αυτόματο», χωρίς να θυμόμαστε πολλά και να έχουμε σκεφτεί τίποτα;
