Οι τελευταίες μέρες με τα βουνά να φλέγονται γύρω μας είναι δραματικές.
Πόσο ακόμα ο άνθρωπος θα καταστρέφει το περιβάλλον γύρω του; Πόσο θα αγνοεί το γεγονός ότι το δάσος και ο ίδιος έχουν την ίδια αξία στον κόσμο αυτό;
Δυστυχώς, ο άνθρωπος έχει αποκοπεί από το περιβάλλον, αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό. Οι λόγοι είναι πολλοί και οι συνέπειες καταστροφικές. Η παιδεία του ανθρώπου έχει περιοριστεί στην τεχνολογία, αλλά και στα εφόδια για να ικανοποιήσει το ατομικό συμφέρον. Λείπει από τον άνθρωπο η συμπόνοια. Λείπει από τον άνθρωπο η ενσυναίσθηση, η ανθρωπιά.
Ο άνθρωπος όχι μόνο δε συγκινείται, όταν βλέπει το δάσος να φλέγεται, αλλά αισθάνεται και ένα συναίσθημα δύναμης και υπεροχής, αφού κατάφερε να το «υποτάξει» και να το κατακτήσει, όταν σχεδιάζει να το οικειοποιηθεί, να το τεμαχίσει και να χτίσει το «σπίτι των ονείρων του».
Είναι γεγονός πως ο άνθρωπος θέλει να «κατέχει» και σύμφωνα με το πνεύμα της εποχής, η κατοχή υλικών αγαθών τον κάνει να αισθάνεται «υπαρκτός» στην κοινωνία. Κι όσο θέλει, τόσο κατακτά, κι όσο κατακτά, τόσο περισσότερα θέλει, με αποτέλεσμα να γίνεται τοξικομανής της ευμάρειας και μόνιμα ανικανοποίητος και θλιμμένος.
Έτσι, αντί να βρει λύση στο αδιέξοδό του, βυθίζεται στο μαύρο σκοτάδι του και μπαίνει στο φαύλο κύκλο της κατοχής και της απανθρωποποίησής του.
Καταστρέφει λοιπόν, καίει και λεηλατεί τη φύση αχόρταγα και πιστεύει πως όλα θα διορθωθούν, χωρίς κόστος. Πόσο αλήθεια είναι αυτό;
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη των πράξεών μας.
Είναι καιρό να αντιληφθούμε και τις επιπτώσεις του τρόπου σκέψης μας.
Είναι καιρός να καταλάβουμε πως το κακό που κάνουμε στη φύση δημιουργεί πόνο. Γιατί όσο παράξενο σας φαίνεται, τα δέντρα πονάνε. Τα δέντρα επικοινωνούν μεταξύ τους και θυμούνται. Οι ρίζες τους αποθηκεύουν πληροφορίες και ανάλογα μ’ αυτές πορεύονται. Γι’ αυτό λοιπόν τα δέντρα χρειάζονται ανθρωπιά και φροντίδα. Αν δε φροντίσουμε τη φύση πώς θα φροντίσουμε τον εαυτό μας; Πώς θα επιβιώσουμε;
Για να επιβιώσουμε και για να έχουμε καλή ζωή είναι ανάγκη να νοιαζόμαστε και ν’ αγαπάμε. Χωρίς αγάπη ο κόσμος γίνεται ίδιος και ανιαρός. Η αγάπη κάνει τη διαφορά. Κάνει τον άνθρωπο να νιώθει και να ζει. Γιατί μόνο μέσα από τα συναισθήματά του ο άνθρωπος αγαπάει τη ζωή και δεν παραιτείται.
Γι’ αυτό λοιπόν μη φοβάστε να αγαπήσετε τον εαυτό σας! Μη φοβάστε ν’ αγαπήσετε τους άλλους. Δεν έχει σημασία αν δε σας αγαπούν!
Τολμήστε να συγχωρήσετε τον εαυτό σας!
Τολμήστε να αγαπήσετε το περιβάλλον σας, το σπίτι σας, τα λουλούδια σας, τη φύση ολόκληρη!
Μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να ζήσουμε μια γεμάτη ζωή και να αισιοδοξούμε για το μέλλον μας!
Και μην ξεχνάτε : όπως πονάμε εμείς, πονάνε και τα δέντρα!
