Βρισκόμαστε στα μέσα του καλοκαιριού του 2024. Τα γεγονότα και οι εξελίξεις γύρω μας μεταβάλλονται με ιλλιγγιώδη ταχύτητα. Δεν αλλάζουν μόνο όσα γίνονται στην κοινωνία, αλλάζουμε κι εμείς.
Στα χρόνια που ζούμε, βλέπουμε όχι μόνο παιδιά θλιμμένα, αλλά και ενήλικες θλιμμένους… έτσι είναι. Όλοι, όσο και αν δε μας αρέσει είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία. Ό,τι κάνει ή παθαίνει ο άλλος μάς επηρεάζει και αντίστροφα.
Έτσι λοιπόν παρατηρώ γύρω μου ανθρώπους κάθε ηλικίας οι οποίοι είναι αδιάφοροι με τον εαυτό τους, αλλά και με τους άλλους γύρω τους. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι είναι παραιτημένοι από τη ζωή. Δεν έχουν ούτε ενδιαφέροντα, ούτε περιέργεια, αλλά ούτε και όνειρα για τον εαυτό τους και για τη ζωή.
Και η μέρες περνούν, οι περισσότεροι ζουν μηχανικά, περιστρεφόμενοι γύρω από τον εαυτό τους, χωρίς να νιώθουν τίποτα. Κάνουν μόνο κριτική και νιώθουν αντιπάθεια για τους άλλους. Πώς άλλωστε θα «αποδείξουν» ότι είναι κάποιοι, ενώ η εσωτερική τους φωνή τούς αμφισβητεί;
Γιατί είναι αλήθεια ότι ο εαυτός μας ξέρει πολύ καλά τι είμαστε . Υπολογίζει τις πράξεις μας και τα συναισθήματά μας, για να δει αν καταλαβαίνουμε ότι η ζωή μας πρέπει να έχει νόημα, συναίσθημα και μοίρασμα με τους άλλους.
Συνεπώς οι άνθρωποι δεν ξέρουν να φροντίζουν τον εαυτό τους και να μοιράζονται με τους συνανθρώπους τους.
Η φροντίδα είναι εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου. Είναι αυτή που δίνει νόημα στη ζωή του.
Φροντίζω τον εαυτό μου σημαίνει με σέβομαι, με εκτιμώ, ξέρω δηλαδή ότι έχω αξία, με προστατεύω, έχω τη δική μου γνώμη για τον εαυτό μου, φροντίζω το σώμα μου, την υγεία μου, την ψυχολογία μου. Φροντίζω σημαίνει αντιλαμβάνομαι τις ανάγκες μου και κυρίως με συμπονώ, αλλά και με επαναφέρω, αν προδίδω τον εαυτό μου για χάρη των άλλων.
Για να φροντίσω τον εαυτό μου, χρειάζεται να τον παρατηρώ. Να αντιλαμβάνομαι τα μειονεκτήματά μου και να τα διορθώνω, καθώς και τα πλεονεκτήματά μου και να τα ενισχύω, έχοντας πάντα τη διάθεση να μαθαίνω καινούργια πράγματα και να ενθουσιάζομαι.
Κι αφού έχω μάθει να φροντίζω τον εαυτό μου, τότε αρχίζω να βλέπω και τους άλλους. Βγαίνω από το καβούκι του Εγώ μου και αρχίζω να νοιάζομαι για τον σύντροφό μου, τα παιδιά μου, τους φίλους μου, ακόμα και τους συνανθρώπους μου. Συνειδητοποιώ ότι χωρίς το χαμόγελο, την καλή κουβέντα και τη συμπαράσταση δεν μπορώ να νιώσω. Δεν μπορώ να είμαι Άνθρωπος.
Μόνο που αυτό θέλει θάρρος, θέλει να δω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να του χαμογελάσω, δίνοντας σε μένα μια υπόσχεση: Να γίνω ο αυθεντικός εαυτός μου και να με γνωρίσουν και οι άλλοι.
