Πολλές φορές τα παιδιά μας είναι ανήσυχα, άλλοτε τρέχουν στο σπίτι σαν να μην υπάρχει αύριο, άλλες φορές αρνούνται να φάνε ή να κοιμηθούν στην ώρα τους, άλλες φορές δεν ξεκολλάνε από το τάμπλετ ή δε θέλουν να κάνουν μπάνιο κι άλλες φορές απλά αντιδρούν.
Κι οι γονείς φωνάζουν, ουρλιάζουν ή λένε πράγματα που στη συνέχεια μετανιώνουν. Και τότε αρχίζει ο φαύλος κύκλος: οι φωνές γίνονται υποχωρητικότητα, οι ενοχές γίνονται μέσο για να χάσουν το παιχνίδι της διαπαιδαγώγησης από φόβο «μη δημιουργήσουν ψυχολογικά στο παιδί», με αποτέλεσμα να γίνονται ευάλωτοι σε κάθε είδος χειρισμού των μικρών παιδιών τους…
Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε εμείς οι γονείς είναι ότι τα παιδιά της προσχολικής και της σχολική ηλικίας αρέσκονται – υποσυνείδητα βέβαια – να δοκιμάζουν τα όρια μας. Δοκιμάζουν τα όρια μας για να διαπιστώσουν ποιος είναι ο μπαμπάς και η μαμά τους. Αυτό που τους δημιουργεί αυτήν την υπερένταση είναι η αστάθεια του προγράμματος, η έλλειψη σωστής επιτήρησης σχετικά με το χρόνο που είναι στο τάμπλετ, η μη εξήγηση σε μορφή διαλόγου, σε ανύποπτο χρόνο, για το πόσο καλό μάς κάνει το μπάνιο ή το υγιεινό φαγητό. Ακόμα, αν το παιδί δεν βλέπει ήρεμους γονείς, πώς αυτό θα είναι ήρεμο και ισορροπημένο;
Τα παιδιά χρειάζονται την ισορροπία που θα τους προσφέρουν οι γονείς τους. Τα παιδιά προσαρμόζονται μόνο αν δουν τους γονείς τους να κάνουν το ίδιο πράγμα. Γιατί οι άνθρωποι είναι μιμητικά όντα και μαθαίνουν όσα βλέπουν οι άλλοι να κάνουν. Γι’ αυτό λοιπόν ας μην έχουμε την απαίτηση να προσαρμοστούν σε κάτι που εμείς δεν κάνουμε. Όταν τα παιδιά πρέπει να πάνε για ύπνο, είναι απαραίτητο όλο τα σπίτι να μπαίνει σε κατάσταση ύπνου, όταν είναι η ώρα του διαβάσματος, επιβάλλεται να κλείνει η τηλεόραση και να αφαιρούνται τα τάμπλετ ή τα κινητά.
Τι γίνεται, αν το παιδί μας δε μας ακούει;
Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί γιατί το παιδί μας δε μας ακούει;
Μήπως δεν έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη του;
Μήπως άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε;
Παρόλα αυτά, όταν δίνουμε εντολή στο παιδί μας να κάνει κάτι, χρειάζεται να λέμε τι να κάνει κι όχι τι δεν κάνει.
Λέμε για παράδειγμα: «αγάπη μου, είναι ώρα να πας για ύπνο. Άφησε το τάμπλετ! σε 5 λεπτά θα πλύνουμε τα δόντια και θα πάμε για ύπνο». Δε λέμε: «Όλη την ώρα παίζεις με το τάμπλετ και δεν πας για ύπνο! Πήγαινε αμέσως να πλύνεις τα δόντια σου!».
Όταν δίνουμε εντολή, πάντα προσπαθούμε να μιλάμε χωρίς συναίσθημα, δηλαδή δε μιλάμε θυμωμένα, γιατί αν το κάνουμε, το παιδί μας είναι σίγουρο ότι δε θα ακούσει.
Γι’ αυτό λοιπόν, κάθε φορά που νομίζετε ότι χάνετε τον έλεγχο, καλό είναι να παίρνετε μια ανάσα και να σκέφτεστε πώς εσείς θα θέλατε να σας μιλήσουν αν είσασταν στη θέση του παιδιού σας;
Αν μιλάτε στο παιδί σας υποτιμητικά, κι αυτό θα σας υποτιμήσει και θα σας αγνοήσει.
Αν επαναλαμβάνετε πολλές φορές την προτροπή να φάει ή να διαβάσει, ίσως είναι καλό να σκεφτείτε, αν το παιδί σας χρειάζεται παρέα…
Μήπως έχουμε αργήσει εκείνη την ημέρα να του χαμογελάσουμε, να το κοιτάξουμε στα μάτια και να το αγκαλιάσουμε; Μήπως είμαστε προκατειλημμένοι ότι θα μας ταλαιπωρήσει;
Αν σε κάθε τι σωστό που κάνει, ακούει και μια επιβράβευση, είναι σίγουρο ότι οι άμυνές του θα καμφθούν και θα προσαρμοστεί στις οδηγίες μας.
Είναι ανάγκη όμως να πείσουμε το παιδί μας ότι νοιαζόμαστε γι’ αυτό και δε μας ενδιαφέρει να τον εξουσιάσουμε.
Αν το παιδί σας δεν ετοιμάζεται εγκαίρως για τις εξωσχολικές του δραστηριότητες, προσπαθήστε να μην εκραγείτε, αλλά να του έχετε υπενθυμίσει ώρα πριν, το πρόγραμμά του και να τον έχετε βοηθήσει να ετοιμαστεί.
Αυτό σημαίνει ότι το παιδί πρέπει να έχει μια συγκεκριμένη ρουτίνα κάθε μέρα, ώστε κι αυτό να έχει ξεκάθαρα στο μυαλό του όσα έχει να κάνει.
Συγκεκριμένη ώρα λοιπόν να τρώει το φαγητό μετά το σχολείο, συγκεκριμένη ώρα να κάνει το διάβασμα, καθώς και τις εξωσχολικές δραστηριότητες.
Το ζητούμενο δεν είναι να διαχειριστούμε το θυμό μας, αλλά πως θα ρυθμίσουμε τη συμπεριφορά του παιδιού μας, ώστε να μη χρειάζεται να θυμώνουμε!
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να κατανοήσουμε τα παιδιά μας και να βάλουμε τα όρια στα οποία αυτά θα κινούνται, για να αισθάνονται ασφαλή και να έχουν πάντα στο μυαλό τους ότι εμείς είμαστε οι γονείς τους και αυτά τα παιδιά μας!
