Είναι γνωστό ότι μέσα μας ζει ο καλύτερος δάσκαλος, η εσωτερική φωνή που μας μαλώνει, μάς κάνει πιο προσεκτικούς, μάς παρακινεί ή μάς αποτρέπει. Βέβαια, υπάρχει η πιθανότητα να μην γνωρίζουμε την εσωτερική μας φωνή ή να μην την ακούμε, γιατί ο εγωισμός μας είναι τόσο μεγάλος που μας κάνει… κουφούς!
Έτσι ο εσωτερικός μας εαυτός, το μικρό παιδί που κρύβουμε μέσα μας μπορεί να είναι αμίλητο, φοβισμένο ή ακόμα και πληγωμένο από τη συμπεριφορά μας προς αυτό, δηλαδή προς τον εαυτό μας.
Αν γνωρίζαμε και αν καταλαβαίναμε καλύτερα το παιδί που έχουμε μέσα μας, θα νιώθαμε – πιθανότατα- λιγότερη κόπωση, λιγότερη δυσφορία , λιγότερη μοναξιά. Μια τέτοια γνώση και κατανόηση αφενός θα διευκόλυνε τις σχέσεις μας με τους άλλους, και αφετέρου θα μας βοηθούσε να ενισχύσουμε την αυτοεκτίμησή μας. (SharonWegscheider- Cruse)
Όλοι κάποτε υπήρξαμε παιδιά. Είναι γεγονός ότι η παιδική ηλικία του καθενός από εμάς έχει αναμφισβήτητες επιπτώσεις σε όλη τη ζωή μας. Συχνά έχουμε την τάση να υποβαθμίζουμε τη σημασία της παιδικής μας ηλικίας, αλλά ο τρόπος που σκεφτόμαστε, που αισθανόμαστε, που συμπεριφερόμαστε σήμερα έχει τη βάση της στην περίοδο που ήμασταν παιδιά.
Γι’ αυτό λοιπόν ας θυμηθούμε το παιδί που ήμασταν κάποτε…
Μήπως το αφήσαμε να πεθάνει;
Μήπως όταν μεγάλωσε «το πετάξαμε στα σκουπίδια»;
Μήπως το εγκαταλείψαμε αβοήθητο;
Μήπως αδιαφορήσαμε γι’ αυτό και το παραμελήσαμε;
Ή μήπως το φροντίζουμε και χαίρει άκρας υγείας;
- Κλείστε λοιπόν τα μάτια και θυμηθείτε το μικρό παιδί που ήσασταν κάποτε.
Πώς ήταν εξωτερικά αυτό το παιδί; πως συμπεριφερόταν; πώς ένιωθε; τι το πλήγωνε; πώς ήταν ευτυχισμένο;
- Στη συνέχεια κλείστε τα μάτια για δεύτερη φορά και φανταστείτε αυτό το παιδί πώς είναι σήμερα.
Είναι περιποιημένο, ή φοράει κουρέλια;
Είναι καθαρό ή βρώμικο;
Είναι υγιές ή άρρωστο;
Είναι ευτυχισμένο ή θλιμμένο;
Είναι χαρούμενο ή αγχωμένο;
Είναι αισιόδοξο ή παραιτημένο από τη ζωή;
Από την απάντηση που θα πάρετε θα καταλάβετε πού βρίσκεται η αυτοεκτίμησή σας, δηλαδή πόσο σέβεστε και πόσο εκτιμάτε την αξία του εαυτού σας.
Είναι αλήθεια, ότι οι συνθήκες που μεγαλώνει ένα παιδί, δημιουργεί και την ψυχοσύνθεσή του:
Το παιδί που ήσασταν κάποτε πιεζόταν να μεγαλώσει γρήγορα, γιατί οι γονείς σας αδυνατούσαν να σας προσφέρουν συναισθηματική ασφάλεια.
Συχνά μάλιστα τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας αισθάνονται υπεύθυνα για τα μικρότερα, με αποτέλεσμα η παιδική ηλικία να μετατρέπεται σε περίοδο ευθυνών, άγχους και με φοβίες.(Sharon Wegscheider- Cruse)
Το παιδί που ήσασταν κάποτε έπρεπε να είναι «τέλειο», γιατί οι γονείς σας δεν αποδέχονταν αυτό που ήσασταν και δεν ήταν τρυφεροί γι’ αυτό που ήσασταν, αλλά γι’ αυτό που ήθελαν αυτοί να είστε. Έτσι αυτό «το παιδί» συνεχώς υπερπροσπαθεί να είναι τέλειο, με αποτέλεσμα να είναι τραυματισμένο και με χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Το παιδί που ήσασταν κάποτε πιεζόταν να… γιατί απέναντί του είχε γονείς που τον συμβούλευαν ή το καθοδηγούσαν, χωρίς να υπολογίζουν αυτό που ήθελε το παιδί τους. Έτσι «το παιδί» μπορεί να καταλήξει σ’ όλη του τη ζωή να μην κάνει τίποτα χωρίς καθοδήγηση, να μην έχει δικό του στόχο και να πιστεύει ότι είναι ανίκανο να κάνει οτιδήποτε μόνο του.
Το παιδί που ήσασταν κάποτε είχε μόνιμα θυμωμένους γονείς, γι’ αυτό και μπορεί να είστε «παιδί- θύμα». Στις περιπτώσεις αυτές το παιδί αισθάνεται σάκος του μποξ, δηλαδή θύμα συνεχούς σωματικής ή συναισθηματικής κακομεταχείρισης. Βέβαια, πολλές φορές ο θυμός του γονέα εκδηλώνεται και με το σαρκασμό, την προσβολή και με την υπερβολική αυστηρότητα.
Το παιδί που ήσασταν κάποτε είχε γονείς που το παραμελούσαν, γι’ αυτό μπορεί να έχετε υποστεί φυσική ή συναισθηματική κακοποίηση. Πολλές φορές η παραμέληση των γονέων μεταφράζεται και με τη διαρκή απουσία τους με αποτέλεσμα αυτό το κενό δύσκολα να εκφράζεται ή να περιγράφεται. Έτσι το αίσθημα του κενού «δουλεύει» υποσυνείδητα και δημιουργεί στο παιδί βαθιές πληγές, αφού οι γονείς και κυρίως η μητέρα ήταν απούσα , στις περιπτώσεις που το παιδί τη χρειαζόταν συναισθηματικά.
Το παιδί που ήσασταν κάποτε κινδύνευε «να το τρελάνουν», γιατί τα μηνύματα που λάμβανε από τους γονείς του ήταν αντιφατικά. Άλλοτε οι γονείς διαβεβαίωναν το παιδί τους ότι ήταν πολύ ικανό και άλλοτε το χαρακτήριζαν «άχρηστο»…Άλλοτε παρακινούσαν το παιδί τους να κάνει πράγματα, αλλά φοβούνταν που ήταν μακριά…
Σ’ αυτές τις οικογένειες το πρόβλημα ήταν η έλλειψη ειλικρινούς επικοινωνίας. Οι γονείς ποτέ δεν έλεγαν αυτό που πραγματικά πίστευαν ή αισθάνονταν, με αποτέλεσμα να μπερδεύουν το παιδί τους και να του μαθαίνουν να μην είναι ειλικρινές με τον εαυτό του. Έτσι το παιδί μαθαίνει στην ενήλικη ζωή του να να συμπεριφέρεται διαφορετικά σε σχέση με αυτό που νιώθει.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως η παιδική μας ηλικία διαμόρφωσε το εσωτερικό μας παιδί και την ενήλικη προσωπικότητά μας. Ο τρόπος με τον οποίο βελτιώνεται η αυτοπεποίθησή μας και η αυτοεκτίμησή μας διαμορφώνεται από τη θέλησή μας να αναγνωρίσουμε τη χαμένη μας παιδικότητα, την ανάγκη μας για αγάπη και αποδοχή και τη θελησή μας να επανορθώσουμε, όσο μπορούμε, τα τραύματα του εσωτερικού μας παιδιού, αφού οι γονείς τους πλέον είμαστε εμείς!
Ας αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας και ας μη ρίχνουμε την ευθύνη μόνο στους άλλους! Εμείς ευθυνόμαστε για όσα έχουμε επιτρέψει ή επιτρέπουμε να συμβαίνουν στον εαυτό μας.
Γι’ αυτό λοιπόν χαλαρώστε, χαμογελάστε και ετοιμαστείτε να αγκαλιάσετε με συμπόνοια και πραγματικό ενδιαφέρον το εσωτερικό σας παιδί!
Το αξίζετε!
