Η τελευταία εβδομάδα ήταν πολύ τραγική με το δυστύχημα στα Τέμπη, πράγμα που τρομοκράτησε τους γονείς, θύμωσε τους νέους και εύχομαι να προβλημάτισε την κοινωνία. Το τραγικό αποτέλεσμα είχε δυστυχώς μακροχρόνιες αιτίες… Ποιος όμως ήθελε να τις δει;
Εδώ και καιρό παρατηρώ μια κοινωνία που έχει χάσει τα βήματά της. Είναι γεγονός ότι έχει χάσει τις σταθερές της αξίες πολλές δεκαετίες. Οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουν πως αν δε δουλέψουν, αν κοροϊδέψουν τον διπλανό τους, αν δείξουν αδιαφορία ή αγένεια στους άλλους, θα μπορέσουν να επιβληθούν στον άλλον και να ενισχύσουν το ανυπέρβλητο «εγώ» τους.
Το θέμα είναι τι ζητά ο καθένας από τη ζωή του και πόσο έτοιμος είναι να το υπηρετήσει. Η ζωή έχει κάποιους κανόνες. Χωρίς αυτούς δεν μπορείς να πορευτείς. Κανόνες είναι οι αξίες και οι αρχές. Αξία είναι η οικογένεια, τα παιδιά, η εργασία, οι φίλοι…Αρχές είναι η προστασία της οικογένειας, η φροντίδα των παιδιών, το ενδιαφέρον στην εργασία, ο σεβασμός στους φίλους και στον συνάνθρωπο.
Γιατί λοιπόν σήμερα η φράση «δε με νοιάζει» ακούγεται από παντού; Το «δε με νοιάζει» φανερώνει εσωτερική- συναισθηματική αναπηρία. Ένας άνθρωπος που θέλει να είναι αδιάφορος, δεν μπορεί να ονομάζεται άνθρωπος. Το χαρακτηριστικό του νοήμονα ανθρώπου είναι το ενδιαφέρον, το νοιάξιμο για τον διπλανό μας, τον σύντροφό μας, το παιδί μας, τον μαθητή μας…Όταν ο άνθρωπος δε νοιάζεται, γίνεται αδρανής. Κι όταν είναι αδρανής , είναι άχρηστος για τους γύρω του , αλλά και για την κοινωνία. Όταν όμως ενώ αυτός είναι άχρηστος και η κοινωνία τον αποδέχεται, αυτό σημαίνει ότι η κοινωνία νοσεί. Η κοινωνία σήμερα έχει αλλάξει τις αξίες: κοινωνική αναγνώριση έχει ο ανέντιμος και ο καταχραστής κι όχι ο έντιμος και ο δουλευταράς, ο αλαζόνας και ο υπεροπτικός και όχι ο πνευματικά καλλιεργημένος και ο μετριόφρων και πολλά άλλα…
Επομένως, όταν αλλάζουμε την πραγματικότητα «κατά του βολεύειν» τα αποτελέσματα θα είναι απρόβλεπτα. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι για να γίνει το καλό χρειάζεται να κάνουμε τα πράγματα με έναν τρόπο, ενώ για να κάνουμε το κακό ,μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πολλούς τρόπους.
Τολμήστε να εργαστείτε, να σκεφτείτε, να δημιουργήσετε καλές συνθήκες στην εργασία σας, στην προσωπική σας ζωή, στον εαυτό σας. Κανείς δεν ευθύνεται για σας εκτός από τον εαυτό σας για ό,τι σας αφορά. Εσείς όμως ευθύνεστε για τους άλλους! Από τη στιγμή που ζείτε μέσα στην κοινωνία, εργάζεστε και έχετε οικογένεια, επιτελείτε ένα έργο που έχει αντίκτυπο στους άλλους. Και κυρίως μη στερείτε τον εαυτό σας από τη δυνατότητα να αισθανθεί την ηθική ικανοποίηση των πράξεών σας
Μήπως είναι καιρός να σκεφτείτε ποιο είναι το έργο σας στην εργασία σας, τι άνθρωποι θα γίνουν τα παιδιά σας , όταν θα βγουν στην κοινωνία, και ποιος είστε εσείς ως μέλος του κοινωνικού συνόλου;
Οι καταστάσεις γίνονται ασφυκτικά πιεστικές και δείχνουν ότι η νοοτροπία της αδράνειας , της τεμπελιάς και της ανευθυνότητας μόνο τον όλεθρο και την καταστροφή μπορούν να φέρουν…
Σκεφτείτε το..