Στη ζωή υπάρχουν εμείς και οι άλλοι. Ας αρχίσουμε από το εγώ, να περάσουμε στους άλλους για να γίνουμε εμείς. Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί ποιους ανθρώπους χρειαζόμαστε δίπλα μας; Πώς μπορούμε να επιλέξουμε τους ανθρώπους με τους οποίους θα συσχετιστούμε; Πώς μπορούμε να «αντέξουμε» τους ανθρώπους που «επιβάλλεται» να συναναστραφούμε;
Τον τελευταίο καιρό, στην μετά covid εποχή τα παιδιά δείχνουν όλο και πιο ανήσυχα, πιο προβληματισμένα… τι είναι αυτό που τους συμβαίνει;
Σε πολλές συνεδρίες παραπονιούνται ότι οι άλλοι δεν τους καταλαβαίνουν, δεν αισθάνονται τις ανάγκες τους, με αποτέλεσμα αυτοί θυμώνουν, να στεναχωριούνται και άλλοτε να απελπίζονται. Το παράπονο τους αυτό από που πηγάζει; Γιατί οι άνθρωποι στις μέρες μας αισθάνονται ένα μόνιμο παράπονο; Γιατί βρίσκονται σε μια ρουτίνα που τους στεναχωρεί και τους καθηλώνει;
Όλοι ξέρουμε ότι η αρετή- καλοσύνη και η κακία είναι αντίπαλες, αλλά και οι κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου τούτου. Πού δε συναντάμε την κακία; Μήπως, στις ειδήσεις, στις συμπεριφορές ή στις σκέψεις των σύγχρονων ανθρώπων; Εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό;
Αλήθεια, μπορώ να είμαι χαρούμενος στις μέρες που ζούμε; Παντού υπάρχουν προβλήματα κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά αλλά και προσωπικά…ακόμα και πόλεμος μαίνεται δίπλα στην πόρτα μας… Κι εγώ πού είμαι σ’ όλα αυτά;
Μαμά, Μαμά, που είσαι; Φοβάμαι! Φοβάμαι γιατί νιώθω μόνος μου. Εσύ είσαι απορροφημένη στις σκέψεις σου, στα προβλήματά σου ή… στο κινητό σου! Εγώ είμαι δίπλα σου και δε με βλέπεις… παίζω μόνος μου, βλέπω τηλεόραση μόνος μου, σκέφτομαι μόνος μου…
Πολλές φορές αναρωτιόμαστε ποιοι είμαστε και που πάμε. Ποιος είναι ο δρόμος της ζωής μας. Αναρωτιόμαστε αν εκπληρώνουμε το σκοπό της ζωής μας στην καθημερινότητα μας, στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον μας…
Παρόλο που η νέα χρονιά με βρήκε στο κρεβάτι λόγω covid και ακόμη αναρρώνω, αποφάσισα να μην πτοηθώ και να σας προτρέψω να καλωσορίσουμε μαζί το 2022 με διαφορετικό τρόπο απ’ όσο κάναμε μέχρι σήμερα! Το 2022 μπήκε με ηρεμία και…ίσως με «αμηχανία» λόγω της πανδημίας…Αυτό δε σημαίνει ότι εμείς παρασυρόμαστε από τα συναισθήματα του εγκλεισμού ή του φόβου!
Οι μέρες των Χριστουγέννων πλησιάζουν!!! Ποιος θα μου φτιάξει το πρόγραμμα των Χριστουγέννων; Αλήθεια, γιατί μού χρειάζεται το πρόγραμμα; Μα για να περάσω καλά! Να διασκεδάσω! Να χαρώ!
Έχουν περάσει πάνω από πέντε μήνες που είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι μας,πέντε μήνες είναι κλεισμένα και τα παιδιά μας. Αλήθεια,έχουμε σκεφτεί πώς αισθάνονται τα παιδιά όλο αυτό το διάστημα μόνα στο σπίτι,όταν εμείς οι μαμάδες πάμε για δουλειά ή δουλεύουμε μέσα σ’ αυτό; Το παιδί έχει ξεχάσει πώς είναι να τρέχει,να παίζει με τα’ άλλα παιδιά στο σχολείο, να κάνει τα χόμπυ του και να βλέπει «δια ζώσης» τους φίλους του.. Ο έφηβος έχει αποστασιοποιηθεί από τις δραστηριότητές του και έχει χάσει το «φευγιό» του. «Ξεφεύγει» κάνοντας πλοήγηση στο διαδίκτυο ενώ μέσα του αισθάνεται ότι «βράζει» κι ασφυκτιά!
