Τον τελευταίο καιρό συμβαίνουν πολλά άσχημα συμβάντα στην κοινωνία, όπως οι επιθέσεις πολιτών εναντίων συμπολιτών τους και πολλά άλλα. Είναι καιρός τώρα που ακούγεται η άποψη «ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος». Μια άποψη που έχει εδραιωθεί και έχει γίνει πεποίθηση με αποτέλεσμα να μας έχει οδηγήσει σε οδυνηρές συνέπειες σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο.
Η τελευταία εβδομάδα ήταν πολύ τραγική με το δυστύχημα στα Τέμπη, πράγμα που τρομοκράτησε τους γονείς, θύμωσε τους νέους και εύχομαι να προβλημάτισε την κοινωνία. Το τραγικό αποτέλεσμα είχε δυστυχώς μακροχρόνιες αιτίες… Ποιος όμως ήθελε να τις δει;
Αλήθεια, έχουμε σκεφτεί πώς αισθάνονται τα παιδιά που βρίσκονται μόνα τους στο σπίτι, όταν εμείς οι μαμάδες πάμε για δουλειά; Τα παιδιά δεν παίζουν ποτέ ελεύθερα έξω και δεν έχουν ποτέ ελεύθερο χρόνο να ηρεμήσουν, να παίξουν, να ονειρευτούν.
Πόσοι από μας ξέρουμε να λέμε όχι σε όσα δε θέλουμε να κάνουμε ή να είμαστε; Γνωρίζουμε πόσο ευεργετικό για τον εαυτό μας και τη ζωή μας να γνωρίζουμε πώς να προστατευόμαστε; Οι άνθρωποι όταν λένε «όχι» σημαίνει ότι βάζουν όρια. Τα όρια που θα τους διασφαλίσει την ηρεμία και την ψυχική υγεία τους.
Ένα πρόσφατο ταξίδι μου, με έβαλε σε σκέψεις. Επειδή είμαι ιδιαίτερα παρατηρητική απέναντι στον εαυτό μου ,αλλά και στους άλλους είδα πως οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πλέον να προσφέρουν υπηρεσίες με ενδιαφέρον , αλλά ούτε και οι άλλοι ενδιαφέρονται να προασπίσουν την αξιοπρέπειά τους. Τι σημαίνουν όλα αυτά;
Όλοι ξέρουμε ότι η αρετή- καλοσύνη και η κακία είναι αντίπαλες, αλλά και οι κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου τούτου. Πού δε συναντάμε την κακία; Μήπως, στις ειδήσεις, στις συμπεριφορές ή στις σκέψεις των σύγχρονων ανθρώπων; Εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό;
