Οι μαθητές του Λυκείου επέστρεψαν στα θρανία τους μετά από πολύ καιρό απουσίας . Όλοι παραπονιούνται ότι είναι κουρασμένοι, πράγμα φυσιολογικό, αφού προέρχονται από μια μακρά περίοδο εγκλεισμού-που δεν έχει τελειώσει ακόμα-, στην οποία όλοι καλούμασταν και καλούμαστε να προσαρμοστούμε.
Έχουν περάσει πάνω από πέντε μήνες που είμαστε κλεισμένοι στο σπίτι μας,πέντε μήνες είναι κλεισμένα και τα παιδιά μας. Αλήθεια,έχουμε σκεφτεί πώς αισθάνονται τα παιδιά όλο αυτό το διάστημα μόνα στο σπίτι,όταν εμείς οι μαμάδες πάμε για δουλειά ή δουλεύουμε μέσα σ’ αυτό; Το παιδί έχει ξεχάσει πώς είναι να τρέχει,να παίζει με τα’ άλλα παιδιά στο σχολείο, να κάνει τα χόμπυ του και να βλέπει «δια ζώσης» τους φίλους του.. Ο έφηβος έχει αποστασιοποιηθεί από τις δραστηριότητές του και έχει χάσει το «φευγιό» του. «Ξεφεύγει» κάνοντας πλοήγηση στο διαδίκτυο ενώ μέσα του αισθάνεται ότι «βράζει» κι ασφυκτιά!
Στη δύσκολη εποχή που ζούμε, είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε και αυτό που βιώνουν τα παιδιά – μαθητές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Η απομόνωση, η έλλειψη ανθρώπινης επαφής με τους δασκάλους του, τους φίλους τους, η έλλειψη ενασχόλησης με τις εξωσχολικές δραστηριότητες δημιουργούν ένα ασφυκτικό κλίμα για τα παιδιά. Οι μαθητές και κυρίως οι έφηβοι δεν μπορούν να διατηρήσουν τόσο εύκολα ένα πρόγραμμα, όσον αφορά τις υποχρεώσεις του σχολείου καθώς και την ψυχολογία τους.
