Πολλές φορές τα παιδιά μας είναι ανήσυχα, άλλοτε τρέχουν στο σπίτι σαν να μην υπάρχει αύριο, άλλες φορές αρνούνται να φάνε ή να κοιμηθούν στην ώρα τους, άλλες φορές δεν ξεκολλάνε από το τάμπλετ ή δε θέλουν να κάνουν μπάνιο κι άλλες φορές απλά αντιδρούν.
Μαμά, Μαμά, που είσαι; Φοβάμαι! Φοβάμαι γιατί νιώθω μόνος μου. Εσύ είσαι απορροφημένη στις σκέψεις σου, στα προβλήματά σου ή… στο κινητό σου! Εγώ είμαι δίπλα σου και δε με βλέπεις… παίζω μόνος μου, βλέπω τηλεόραση μόνος μου, σκέφτομαι μόνος μου…
Έχεις νιώσει ποτέ ότι κάποιες φορές δεν είσαι εσύ; Έχεις νιώσει ότι συμπεριφέρθηκες διαφορετικά από αυτό που πραγματικά σου αξίζει; Έχεις θυμώσει ποτέ; Πόσο «θυμωμένος» μπορείς να γίνεις; Οι περισσότεροι άνθρωποι θυμώνουν. Θυμώνουν πολύ και ενίοτε θυμώνουν με καταστροφικές συνέπειες για τους ίδιους και τους άλλους.
Όλοι έχουμε αναρωτηθεί σε διάφορες περιόδους της ζωής μας πόσο υποστηρίζουμε και πιστεύουμε στον εαυτό μας. Ένας καλό οδηγός είναι η συμπεριφορά, τόσο η δική μας όσο και η συμπεριφορά των άλλων. Έχουμε παρατηρήσει πώς συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας; Πώς τον προστατεύουμε ή πόσο του επιτρέπουμε να ονειρευτεί, να χαρεί, να δημιουργήσει;
Πρέπει να παραδεχτούμε πως επηρεαζόμαστε από τους συγγενείς που κάνουν πράγματα οδυνηρά, εγωιστικά και κάποιες φορές απαράδεκτα. Μπορεί να είναι ο πατέρας μας ή η μητέρα μας που δε σταματούν να μας συμβουλεύουν και να μας επικρίνουν, η πεθερά μας που μπορεί να προσπαθεί να μας δημιουργήσει ενοχές που έχουμε τη δική μας ζωή, ακόμα και το παιδί μας που είναι πολύ απαιτητικό και προσπαθεί να μας κάνει τη ζωή δύσκολη. Μπορεί να είναι η αδερφή ή ο αδερφός που μας απογοητεύουν.
